Τρίτη, Μαρτίου 06, 2007

Αρχαία ελληνικά, η θαυματουργή γλωσσική... φραπελιά!

Μία «έρευνα» για την «προσφορά» των αρχαίων ελληνικών στην «ουσιαστικότερη εκμάθηση» των νέων...

Στις 23/1/2007 το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων εξέδωσε δελτίο τύπου σχετικό με «έρευνα» που πραγματοποίησε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο (Π.Ι.) για τη διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας στο Γυμνάσιο, με αφορμή την εβδομαδιαία αύξηση των ωρών διδασκαλίας του μαθήματος. Το δελτίο τύπου του ΥΠ.Ε.Π.Θ. σημειώνει πως «τα αποτελέσματα της έρευνας είναι συντριπτικά υπέρ του μαθήματος, δικαιώνοντας ταυτόχρονα την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να αυξήσει τη διδασκαλία της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας από το σχολικό έτος 2005-2006», ενώ η ανακοίνωση του Π.Ι. που ακολουθεί αμέσως παρακάτω επιβεβαιώνει - προς «εμπέδωσιν»! - το ίδιο συμπέρασμα, ώστε να μην υπάρξει καμία αμφισβήτηση: «Τα συντριπτικά υπέρ του μαθήματος ποσοστά της έρευνας δικαιώνουν την εκτίμηση της Πολιτείας για την πολλαπλή ωφελιμότητα της συστηματικής διδασκαλίας της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας στο Γυμνάσιο και δίνουν οριστική απάντηση σε όσους -εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας- επιμένουν να ζητούν τον εξοβελισμό του μαθήματος από το ωρολόγιο πρόγραμμα των Γυμνασίων και σε όσους αμφισβητούν τη σημαντική προσφορά του στην ουσιαστικότερη εκμάθηση της νέας ελληνικής γλώσσας, στον περαιτέρω εμπλουτισμό του λεξιλογίου των μαθητών, όπως και στην ανάπτυξη της κριτικής τους σκέψης.»

Η παράθεση των συμπερασμάτων και μόνο είναι ενδεικτική του ότι έχουμε να κάνουμε με μία «έρευνα» που συνιστά στην πραγματικότητα εργαλείο πολιτικής και όχι επιστημονική εργασία. Μιλάμε για «εργαλείο πολιτικής» γιατί η «έρευνα» που πραγματοποιήθηκε είχε στόχο να δικαιώσει μία πολιτική απόφαση για την αύξηση των ωρών διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών, γι' αυτό και απροσχημάτιστα κινήθηκε προς αυτήν την κατεύθυνση. Το λογικό θα ήταν πρώτα να 'χε πραγματοποιηθεί μία έρευνα κι έπειτα να ακολουθούσαν τα βελτιωτικά μέτρα με βάση τα πορίσματα αυτής. Εδώ η διαδικασία ήταν ακριβώς η αντίστροφη και ο στόχος προκαθορισμένος: έπρεπε με κάθε τρόπο να δικαιωθεί η πολιτική του Υπουργείου. Επιπλέον μιλάμε για «έρευνα» που δεν αποτελεί επιστημονική εργασία, για τον απλούστατο λόγο πως δεν πρόκειται καθόλου για έρευνα, παρά για μία κοινή δημοσκόπηση, με ερωτήσεις που εκμαιεύουν τις «αυτονόητες» απαντήσεις και είναι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των πορισμάτων που το Υπουργείο επιθυμεί. Αν προστεθεί εδώ και η «οριστικότητα» της «έρευνας», που κατακεραυνώνει, σύμφωνα με το Υπουργείο, κάθε αντίθετη άποψη, η «επιστημονικότητα» εμπεδώνεται! Κι είναι πραγματικά άξιο απορίας πώς κατόρθωσε η «έρευνα» να μας δώσει τα συμπεράσματα που προαναφέρθηκαν, όταν η αυξημένη σε διδακτικές ώρες διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών εφαρμόστηκε μόλις μία σχολική χρονιά. Δηλαδή, μέσα σε μία χρονιά τα αποτελέσματα της βελτιωμένης χρήσης της νεοελληνικής χάρη στην αρχαία ήταν τόσο εμφανή, ώστε να εξαχθεί και το ανάλογο «οριστικό» πόρισμα; Και σε ποια απτά δεδομένα στηρίζονται τα αντίστοιχα συμπεράσματα, πέρα από την προσωπική εκτίμηση των ελάχιστων (345) φιλολόγων που συμπλήρωσαν τα ερωτηματολόγια; Υπάρχουν δηλαδή συγκεκριμένες δραστηριότητες που αποδεικνύουν ότι πράγματι οι μαθητές βελτίωσαν τα νέα ελληνικά τους χάρη στα αρχαία; Κι αν έχουν έτσι τα πράγματα, γιατί δεν γίνεται κι ένα ακόμη βήμα: να αυξηθούν περαιτέρω οι ώρες διδασκαλίας των αρχαίων, ώστε να μιλούν όλοι τέλεια τη νέα ελληνική;(!) Εφόσον λοιπόν υπάρχει πλέον η «έρευνα» (η οποία δεν υπογράφεται καν απ' τους ερευνητές που την εκπόνησαν!) που αναδεικνύει τις θεραπευτικές ιδιότητες των αρχαίων ως γλωσσικής... φραπελιάς, θα 'ταν ολέθριο σφάλμα αυτά να μην «αξιοποιηθούν»!

Πέρα όμως από τα προηγούμενα, το Υπουργείο μαζί με το «εκτελεστικό του όργανο», το Π.Ι., θύματα της δικής τους αθεράπευτης ψύχωσης, αντιμάχονται, σαν άλλοι Δον Κιχώτες, κινδύνους ανύπαρκτους, που ορθώνονται μόνο στην φαντασία τους. Ποιοι είναι εκείνοι που ζητούν «τον εξοβελισμό του μαθήματος από το ωρολόγιο πρόγραμμα των Γυμνασίων»; Προσωπικά, δεν γνωρίζω κανέναν. Κι αν ίσως υπάρχουν κάποιοι, συνιστούν μικρό ποσοστό, που δεν δικαιολογεί τέτοια «πολεμική» τακτική. Ο εξοβελισμός του μαθήματος δεν είναι το ζητούμενο. Η αξία της αρχαίας ελληνικής γραμματείας είναι αναγνωρισμένη σε παγκόσμιο επίπεδο. Το δυστύχημα ωστόσο είναι πως στη χώρα μας, επί σειρά δεκαετιών, η έμφαση δεν δίνεται στις ιδέες και στα ανθρωπιστικά μηνύματα που εκπέμπουν τα ελληνικά κείμενα παλαιότερων περιόδων, αλλά στον τύπο, και μάλιστα σε μια πολύ συγκεκριμένη διάλεκτο, την αττική του 5ου και του 4ου π.Χ. αιώνα. Πάνω σ’ αυτό είναι ενδεικτικότατη και η ορολογία του Π.Ι., το οποίο δεν αναφέρεται στο κείμενό του στην «Αρχαία Ελληνική Γραμματεία», παρά μόνο στην «Αρχαία Ελληνική Γλώσσα»! Κι εκτός του ότι αυθαίρετα επιμένουμε να θεωρούμε ως «Αρχαία Ελληνική Γλώσσα» μόνο την αττική διάλεκτο της κλασικής εποχής, η ύπαρξη στοιχειώδους μέτρου και λογικής στη διδασκαλία έστω της Γλώσσας και όχι της Γραμματείας παραμένει ζητούμενο, αν αναλογιστεί κανείς πως οι ώρες που διαθέτονται για τα νέα ελληνικά είναι λιγότερες από τις ώρες για τα αρχαία! Αυτός ο παραλογισμός είναι ο κατακριτέος, αυτή η υπερβολή, και τίποτα περισσότερο.

Στο σημείο αυτό βρισκόμαστε μπροστά στο αυτονόητο, το οποίο όχι μόνο δεν στηρίζεται από καμία ερευνητική προσπάθεια εκ μέρους του ΥΠ.Ε.Π.Θ., αλλά και στο οποίο επιμελώς δεν γίνεται καμία αναφορά: αν στόχος είναι η «ουσιαστικότερη εκμάθηση της νέας ελληνικής γλώσσας» (σ.σ.: αυτή η «ταπεινή» σημειώνεται με πεζά αρχικά γράμματα και όχι με κεφαλαία, όπως η «άλλη», η περισπούδαστη!) και ο «εμπλουτισμός του λεξιλογίου των μαθητών», ποιος θα μας εξηγήσει επιτέλους γιατί δεν επιλέγεται για τον σκοπό αυτό η ενίσχυση της διδασκαλίας της νέας ελληνικής γλώσσας, αντί για της αρχαίας; Αλήθεια, γιατί κανένας απ' όσους μαθαίνουν ιταλικά ή γαλλικά δεν χρειάζεται απαραιτήτως τα λατινικά; Πάντως το ίδιο το δελτίο τύπου του ΥΠ.Ε.Π.Θ. μάς χαρίζει γλωσσικά απολιθώματα - «βρικόλακες», που απαξιώνουν τη φυσική εξέλιξη της γλώσσας: «υπουργείον», «υπ' όψιν», «εισήχθησαν», «υπεβλήθησαν», «απεστάλησαν»: η «ζωντάνια» της νέας ελληνικής σ’ όλο της το μεγαλείο, «χάρη» στην επαρκή γνώση της τυπολογίας της αρχαίας!

Αναφορικά με την «ανάπτυξη της κριτικής σκέψης», χρειάζεται να μας διευκρινίσει το ΥΠ.Ε.Π.Θ. αν η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι η μόνη που μπορεί να την πετύχει. Χώρια δε που για μία ακόμη φορά θα πρέπει να επισημάνουμε πως τον ουσιαστικότερο ρόλο στην ανάπτυξη της κρίσης τον διαδραματίζουν τα διανοήματα, όχι η τυπολογία. Κοντά σ' αυτά αν προσθέσουμε κι ένα τελευταίο συμπέρασμα του Π.Ι., πως «η μαθητεία στην Αρχαία Ελληνική Γλώσσα βοηθάει καταλυτικά στη συνειδητοποίηση της πολιτιστικής ταυτότητας και προσφέρει σημαντική υπηρεσία στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης», θα ρωτούσαμε το «σεβαστόν Υπουργείον» αν υπάρχει άλλο μάθημα που κατεξοχήν συμβάλλει προς την κατεύθυνση αυτή. Η απάντηση φυσικά είναι θετική, και αναφερόμαστε βεβαίως στο μάθημα της Ιστορίας. Θα πρέπει όμως εδώ και πάλι να μας εξηγήσει το Υπουργείο αν η Ιστορία, ως σχολικό μάθημα, κατορθώνει ν' ανταποκριθεί στην αποστολή της, ιδίως από τη στιγμή που η αύξηση των ωρών διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών άφησε χωρίς αντικείμενο τους καθηγητές των ξένων γλωσσών και τους θεολόγους, και οδήγησε το Υπουργείο στην απόφαση να διδάσκουν οι συγκεκριμένοι κλάδοι καθηγητών, αν και μη σχετικοί με το αντικείμενο, το μάθημα της Ιστορίας στο Γυμνάσιο.

Τέλος, για τα ερωτήματα της «έρευνας» που διερευνούν αν οι δύο ώρες διδασκαλίας την εβδομάδα ήταν επαρκείς για το μάθημα των αρχαίων ελληνικών και αν η αύξηση των ωρών συνέβαλε στην αποτελεσματικότερη κάλυψη της ύλης, την ίδια θετική απάντηση θα έδιναν και όλοι οι άλλοι καθηγητές διαφορετικών ειδικοτήτων για τις ανάγκες των μαθημάτων τους. Ας ξανατεθεί όμως διαφορετικά το ερώτημα, επιστρεφόμενο στο Υπουργείο: οι δύο ώρες διδασκαλίας της νεοελληνικής γλώσσας είναι αρκετές για να βελτιώσουν οι μαθητές τη χρήση της νεοελληνικής;

Η θλιβερή «έρευνα» του Υπουργείου και του Π.Ι. δεν πετυχαίνει τίποτα περισσότερο από το να συντηρεί και να αναπαράγει τις ιδεοληπτικές εμμονές εκείνων που συστηματικά κινδυνολογούν και προβλέπουν το τέλος της ελληνικής γλώσσας (η οποία, αν και δεν χάθηκε ούτε επί τουρκοκρατίας, «κινδυνεύει» τώρα!), προσποιούμενοι ότι επιθυμούν τη διατήρηση της «παράδοσης», αν και στην πραγματικότητα δεν νοσταλγούν παρά μόνο την ξύλινη τυπολογία της καθαρεύουσας των μαθητικών τους χρόνων (αυτήν ξέρουν, αυτήν εμπιστεύονται!). Κι επειδή η τάση αυτή συνδέεται και με τη νοσταλγία του πολυτονικού συστήματος τονισμού, η υπεράσπιση του οποίου τελευταία γίνεται όλο και μαχητικότερη, μένει να δούμε πότε θα μας προκύψει και η ανάγκη για την επίσημη επαναφορά του πολυτονικού μέσα από τις «έρευνες» του Π.Ι. . Εδώ όμως θα χρειαστεί να επιμείνουμε.

Γιάννης Στρούμπας
Φιλόλογος - 3ο Γενικό Λύκειο Κομοτηνής


Σχετικά κείμενα:

* Γρηγόρης Καλομοίρης (Γ. Γραμματέας ΟΛΜΕ), Θέμης Κοτσιφάκης (μέλος του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ), Παύλος Χαραμής (πρόεδρος ΚΕΜΕΤΕ/ΟΛΜΕ), "Ερευνητικές λαθροχειρίες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου", εκπαιδευτικό δίκτυο ενημέρωσης AlfaVita, 24.1.2007.

* Αντώνης / Gazakas (φιλόλογος - Δράμα), "Αλήθεια, Ποια Είναι η Αλήθεια;", μπλογκ Μέσα στη Νύχτα, 24.1.2007.

* Γιάννης Παπαθανασίου (φιλόλογος - Θεσσαλονίκη), "«έλλειμα παιδείας»", μπλογκ Συζήτηση για τη διδασκαλία της γλώσσας στο Γυμνάσιο, 24.1.2007.


Share/Save/Bookmark

10 σχόλια:

valentin είπε...

Σε λίγες μέρες θα φιλοξενήσουμε και το κείμενο που υπόσχεται ο Γιάννης για το πολυτονικό.

Να υπογραμμίσω ότι και το κείμενο αυτό όπως και δύο από τα σχετικά κείμενα που επισημαίνονται είναι γραμμένα από φιλολόγους. Το άλλο είναι από την ΟΛΜΕ.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σχετικά με την αρχαία ελληνική στη Γυμνάσιο πολλοί είναι εκείνοι που τοποθετήθηκαν. Μία προσπάθεια έγινε στο νέο βιβλίο να φανεί η εξέλιξη της γλώσσας, αλλά το ζήτημα είναι πάμε να κάνουμε γλωσσολόγους στο Γυμνάσιο; Πέραν τούτου τίθεται το ζήτημα όχι στο αν είναι αναγκαία τα αρχαία στο Γυμνάσιο, αλλά στο πώς γίνεται το μάθημα. Κείμενα δύσκολα συχνά που παιδεύουν τους μαθητές, όταν δεν έμαθαν καν να διαβάζουν βιβλία. Εξάλλου διατηρώ αμφιβολίες αν μπορούν να βοηθήσουν την ανάπτυξη της γλώσσας στη συγκεκριμένη ηλικία. Από ότι κατάλαβα πάντως δεν έχει αναφορές στις δυσκολίες του μαθήματος και τα αίτιά τους ούτε σε παιδοψυχολογικές αναφορές.

Μου άρεσαν οι βρυκολακισμοί πάντως.

Ανώνυμος είπε...

Σε λίγα πράγματα θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς με όσα γράφονται στο Post. Είναι προφανής η στόχευση της εν λόγω έρευνας και δε θα προσθέσω τίποτα παραπάνω. Εκείνο που θα ήθελα να σχολιάσω είναι το πόσο πρόσφορο έδαφος βρίσκουν τέτοιες απόψεις στη νεοελληνική εκπαίδευση και νεοελληνική κοινωνία γενικότερα. Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας έρευνας, όσο καθοδηγούμενη και «προκατασκευασμένη» κι αν είναι, δείχνουν, κατά την άποψη μου, πόσο δύσκολο είναι να ξεριζωθούν αντιλήψεις που, αν και παραλλαγμένες, παραπέμπουν ουσιαστικά στην προ του ‘ 76 γλωσσική πραγματικότητα. Για να το διατυπώσω διαφορετικά, η πίστη ότι η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών νομιμοποιείται από την αναγκαιότητα της γνώσης τους για την χρήση της τρέχουσας γλώσσας συνιστά μια ασυνείδητη εμμονή στην εκφραστική αποτελεσματικότητα παλαιότερων γλωσσικών μορφών. Η τάση αυτή ενισχύεται και από μια σύγχρονη ανάγκη που εξυπηρετεί η παραδοχή της «βελτίωσης και ενίσχυσης» της νέας ελληνικής μέσω των αρχαίων. Πρόκειται για την ανάγκη αιτιολόγησης στους μαθητές και γενικά στην σύγχρονη τεχνοκρατικού προσανατολισμού κοινωνία της σκοπιμότητας διδασκαλίας μιας νεκρής γλώσσας. Ποια πιο εύλογη απάντηση από αυτή λοιπόν. Και ένα «εύλογο» παράδειγμα: Γίνεται να χρησιμοποιήσει σωστά κανείς τα επιρρήματα σε –ως αν δεν ξέρει αρχαία; Δεν περνάει καθόλου από το μυαλό η απάντηση: ναι, φυσικά και μπορεί!
Επομένως, μια τέτοια έρευνα δεν με εκπλήσσει και ούτε θα περίμενα ουσιαστικά διαφορετικό αποτέλεσμα, ακόμα κι αν είχε διεξαχθεί με λιγότερο αμφιλεγόμενο τρόπο (αν συμμετείχαν περισσότεροι π.χ. φιλόλογοι). Θα με ξένιζε αν μια τέτοια έρευνα αποκάλυπτε π.χ. την πεποίθηση της εκπαιδευτικής κοινότητας ότι οι κλασικές γλώσσες δεν αντλούν την αξία τους από τη συνάφεια με το γλωσσικό παρόν, ότι η αρχαία ελληνική είναι μια ξένη γλώσσα για τα ελληνόπουλα σήμερα και ότι πρέπει να διδάσκεται αρκετά διαφορετικά (ειδικά στο Γυμνάσιο), ότι ίσως ακόμη δεν είναι σκόπιμη η διδασκαλία της στο Γυμνάσιο. Τέτοιες αντιλήψεις δεν έχουν βρει πεδίο αποδοχής στην ελληνική εκπαίδευση και κοινωνία. Αν όμως δεν τις λάβουμε σοβαρά υπόψη μας στο μέλλον δε νομίζω ότι θα περιοριστεί η «κακοδαιμονία» του μαθήματος των αρχαίων ελληνικών στην Ελλάδα, σε βάρος πάντα και της σύγχρονης γλώσσας.

valentin είπε...

historicus, πιστεύω πως έχεις δίκιο που επισημαίνεις ότι, ακόμη και αν η έρευνα δεν ήταν στημένη για να βγάλει τα συντριπτικά αυτά ποσοστά που έβγαλε και να δώσει τον αναγκαίο θριαμβευτικό τόνο στο δελτίο τύπου, θα προέκυπτε μια πλειοψηφία και μάλιστα πιθανότατα μια σαφής πλειοψηφία για την αύξηση των ωρών για τα αρχαία από το πρωτότυπο. Και μάλιστα πιστεύω και εγώ ότι δεν πατάει απλώς στην τάση των δασκάλων και των καθηγητών, ανεξαρτήτως ειδικότητας, να λένε πάντα ότι για να "βγει" η ύλη ή να καλυφτεί το θέμα θα θέλανε, ας πούμε, τις διπλάσιες ώρες. Υπάρχει ιδεολογικό και πολιτικό πρόβλημα και στην κοινωνία γενικότερα και βέβαια στους φιλολόγους ειδικότερα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Historicus, θα συμφωνήσω κι εγώ μαζί σου. Το θέμα τίθεται στη βάση της αιώνιας προπαγάνδας που κι εμείς ακόμα συχνά επηρεαζόμαστε. Ας τονίσουμε ότι η γλώσσα εξελίσσεται προς το βέλτιον (βρυκολακισμός) ακόμα και χωρίς την αρχαιοελληνική λατεία της γλώσσας. Εξάλλου,, η γλώσσα δεν αλλάζει από τους αμορφωμένους ή τους απαίδευτους (ελιτίστικο δεν ακούγεται;) αλλά από τις κοινωνικές συνθήκες και το περιβάλλον εργασίας -τεχνολογία, εργαλεία, κεφάλαιο γενικότερα.

Ανώνυμος είπε...

Oλμέδες, Καλομοίρηδες και Κακομοίρηδες συνασπισμένοι ομού ασχημονούν στο σώμα της Ελληνική παραδόσεως...

Ορθό αυτό που λέτε ότι ᾽παλαιότερα Ελληνικά᾽ δεν είναι μόνο η Αττική. Αλλά εσείς πότε καταγγείλατε τα διχαστικά χαρακώματα μεταξύ καθαρεύουσας (τεχνητής) και δημοτικής (εξ ίσου τεχνητής ξύλινης γλώσσας);

Λόγια και δημώδης παράδοση, μαζί. Αυτό χριεαζόμαστε. Διδασκαλία Αρχαίων (να συλλαβίζουν τα παιδιά τον Όμηρο), Μεσαιωνικών και Νέων Ελληνικών. Αυτή είναι η λύση.

Μην επιτίθεστε στο Υπουργείο. Μέσα στο χάος, κάτι είναι κι αυτό. Είναι μια υγιής κίνηση μεν, αλλά δυστυχώς αποσπασματική, εφ᾽ όσον δεν είναι απαλλαγμένη από τις ιδεοληψίες της Μεταπολίτευσης. Τα παρακάτω σοφά λόγια σας τα αφιερώνω.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ, 9-4-06
(῾Με Παρθενώνα αλλά χωρίς γλωσσική συνέχεια᾽):

«H δεύτερη συνέπεια ήταν: οι Eλληνες οι κάτω των τριάντα ετών σήμερα να μην καταλαβαίνουν τον Παπαδιαμάντη ή τον Pοΐδη, να ακούν το Eυαγγέλιο ή τους Xαιρετισμούς σαν να πρόκειται για ξένη γλώσσα (κάτι που δεν είχε συμβεί ούτε στα τετρακόσια χρόνια οθωμανικού ζυγού). Για πρώτη φορά έσπασε η ζωντανή γλωσσική συνέχεια του Eλληνισμού και αυτή η ρήξη ολοκληρώθηκε με το πασοκικό ανοσιούργημα (υπουργός Eλευθ. Bερυβάκης) επιβολής του μονοτονικού. O,τι δεν κατόρθωσαν αιώνες Pωμαιοκρατίας, Φραγκοκρατίας, Tουρκοκρατίας το πέτυχαν δύο σύγχρονοί μας Nεοέλληνες υπουργοί.»

Ανώνυμος είπε...

Φίλε "έχοντα κοινή λογική", που μόνο "κοινή λογική" δεν έχεις,
Πρόβλημα δεν είναι οι "ολμέδες", πρόβλημα είναι οι χωρίς μέτρο αρχαιολάγνοι, αυτοί ασχημονούν στο σώμα της δημοτικής νεοελληνικής. Όσο για την πλαστότητά της; Διάβασε τα δημοτικά μας τραγούδια, χρονολογημένα ήδη στον 10 μ.Χ. αι., και θα δεις πόσο "μακριά" είναι από τη σύγχρονη δημοτική, κι αν αυτή είναι πλαστή.
Το παράθεμα του Γιανναρά είναι το χειρότερο που θα μπορούσες να βρεις για να υποστηρίξεις τη θέση σου. Να γιατί:
Οι Έλληνες κάτω (και πάνω επίσης) των 30 ετών, π.χ. το 1960, διάβαζαν τον Παπαδιαμάντη και τον Ροΐδη και τον καταλάβαιναν; Και πόσοι ήταν αυτοί; Να υποθέσω ίσως ακόμα λιγότεροι κι απ' όσους τους καταλαβαίνουν σήμερα;
Η ζωντανή γλωσσική συνέχεια του ελληνισμού έσπασε με το μονοτονικό; Σωπάτε καλέ! Δηλαδή όταν οι αλεξανδρινοί προσέθεταν τους τόνους που δεν υπήρχαν πριν, τι γινόταν τότε; "Συνέχεια"; Η γλώσσα του Ομήρου, του Αισχύλου, των Ευαγγελιστών και των δημοτικών τραγουδιών είναι περισσότερο "συνέχεια" απ' ό,τι η ίδια η σύγχρονη δημοτική πριν και μετά το μονοτονικό;
Υπάρχει μεγαλύτερο ανοσιούργημα από την αναπαραγωγή αφελών κριτικών τύπου "Γιανναρά";
Μη στενοχωριέστε, η παράδοση δεν κινδυνεύει απ' το μονοτονικό. Απ' τη συντηρητική στενοκεφαλιά κινδυνεύει!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κύριε,
όλοι οι Έλληνες που το 1960 είχαν τελειώσει το εξατάξιο τότε γυμνάσιο μπορούσαν να διαβάσουν Παπαδιαμάντη. Αλλά έστω υποτεθίστο ότι δεν μπορούσαν, είναι επιτυχία της ημετέρας παιδείας σήμερα με ένα τόσο υψηλό ποσοστιαία αριθμό παιδιών που τελειώνουν την βασική εκπαίδευση και άλλο τόσο που εισάγονται στα πανεπιστήμια η κατανόηση απλών κειμένων του παρελθόντος να είναι δυσχερής έως αδύνατη; Είναι επιτυχία του συστήματος να εποκλείονται άνθρωποι από κείμενα που και παιδαγωγικά και αισθητικά τους καλλιεργούν ; Φαντάζομαι να υπερασπίζεστε μια παιδεία που πλαταίνει αδιάπτωτα το υποκείμενό της

Φιλικά

Ανώνυμος είπε...

είστε το καλύτερο site

T0t0p1ckpr01357♡ είπε...

This paragraph will help the internet visitors for building up new web site or even a weblog from start to end.
토토사이트
온라인경마