Παρασκευή, Νοεμβρίου 25, 2005

ανορθόγραφες σκέψεις

Ασφαλώς χρειαζόμαστε την ιστορική γνώση, την χρειαζόμαστε όμως αλλιώτικα απ' ό,τι την χρειάζεται ο καλομαθημένος αργόσχολος μέσα στον κήπο της γνώσης [...] εμείς τη χρειαζόμαστε για τη ζωή και για την πράξη και όχι για το βολικό αποτράβηγμα από τη ζωή και την πράξη ή, ακόμη χειρότερα, για τον εξωραϊσμό της φίλαυτης ζωής και της δειλής και φαύλης πράξης.
Φρ. Νίτσε, Ιστορία και Ζωή
Πριν ο σπινθήρας φτάσει τη δυναμίτιδα πρέπει το φιτίλι που καίει να κοπεί.
Β. Μπένγιαμιν, Μονόδρομος

Ι.
Στη δημόσια συζήτηση για τη γλώσσα κυριαρχούν σήμερα απόλυτα οι γλωσσαμύντορες και οι νεοκαθαρευουσιάνοι. Μιλώντας για την ελληνική γλώσσα και τους ομιλητές της θεωρείται αυταπόδεικτο και αυτονόητο ότι τα ελληνικά που μιλάμε, ιδιαίτερα τα ελληνικά των νέων, πάσχουν, ότι η ελληνική δέχεται εισβολή από την αγγλική και αφελληνίζεται, ότι κάποια σκοτεινά κέντρα έχουν βαλθεί να χτυπήσουν τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας. Αυτή η κινδυνολογία συμπληρώνεται από εξάρσεις εθνικής υπερηφάνειας. Γιατί από την άλλη εξίσου αυταπόδεικτο θεωρείται ότι η ελληνική, ιδιαίτερα η αρχαία ελληνική, είναι η πιο ακριβολόγα, η πιο πλούσια γλώσσα, με τη δική της ιδιαίτερη δομή, δηλαδή η γλώσσα η ανώτερη από όλες τις άλλες, ότι υπάρχει αδιάρρηκτη συνέχεια της ελληνικής και ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, τα σημερινά ελληνικά δε διαφέρουν και πολύ από τα αρχαία.

Ομιλείτε ελληνικά; Αυτή είναι η ερώτηση που συμπυκνώνει σήμερα τη δημόσια συζήτηση για τη γλώσσα. Περισσότερο από ερώτηση πρόκειται για μια απάντηση. Υπονοείται ότι τα ελληνικά που μιλιούνται και γράφονται σήμερα, ιδιαίτερα από τους νέους, δεν είναι "σωστά" και "ποιοτικά" ούτε είναι ελληνικά, χωρίς δηλαδή επιδράσεις από άλλες γλώσσες.

Στο χώρο μάλιστα που δημιουργούν οι πιο ευπαρουσίαστοι νεοκαθαρευουσιάνοι φύεται και ο τηλεμάρκετινγκ πατριωτισμός που αμφισβητεί ακόμα και ότι το ελληνικό αλφάβητο είναι εξέλιξη του φοινικικού ή υποστηρίζει ότι οι υπολογιστές βασίζονται στα αρχαία.

Η ηγεμονία των νεοκαθαρευουσιάνων είναι καταθλιπτική. Διαπερνά όλους τους πολιτικούς χώρους. Έχει διεμβολίσει το ιστορικό δημοτικιστικό μπλόκ και μάλιστα είναι πολλοί από το χώρο του ιστορικού δημοτικισμού που πρωτοστατούν στην κινδυνολογία.

Εκείνοι που απορρίπτουν όλη αυτή την εθνική έξαρση για τη γλώσσα παραμένουν κυρίως εντός των ακαδημαϊκών τειχών. Παρά την κατά καιρούς πρόσβασή τους στην πολιτική εξουσία και τις θέσεις σε κρατικά ιδρύματα δεν κατάφεραν να προωθήσουν τη γλωσσική μεταρρύθμιση ή να αναχαιτίσουν την αντιμεταρρύθμιση. Οι θέσεις τους σε σχέση με το ριζοσπαστικό δυναμικό του ιστορικού δημοτικισμού είναι μετριοπαθείς και όμως ηχούν ακραίες. Όσοι βγαίνουν από το ακαδημαικό χρυσό κλουβί με τις δημόσιες παρεμβάσεις τους, κυρίως την αρθρογραφία τους αλλά και το επιστημονικό τους έργο δεν μπορούν να συγκρίνουν την απήχησή τους με αυτή των γλωσσαμυντόρων. Ο γλωσσαμυντορικός χώρος βγάζει μια σειρά από περιοδικά και εκδόσεις, συλλέγει υπογραφές γύρω από κείμενα, αρθρογραφεί, στέλνει επιστολές, έχει αυξημένη πρόσβαση στην τηλεόραση, οργανώνεται σε συλλόγους όπως η Ελληνική Γλωσσική Κληρονομία και κάνει δημόσιες εκδηλώσεις. Όσοι υπερασπίζονται δημόσια τη γλωσσική μεταρρύθμιση περιορίζονται να αρθρογραφούν κατά διαστήματα στον τύπο. Εκεί ακριβώς που διεξάγεται ο πραγματικός αγώνας, στο δημόσιο, κεντρικό πολιτικό χώρο, στις συνειδήσεις όχι των ειδικών αλλά ολόκληρης της κοινωνίας, εκεί μόνο ο γλωσσαμύντορας είναι ορατός, μόνο αυτός παρεμβαίνει. Σε αυτό το πεδίο αντιπαράθεσης μόνο ο νεοκαθαρευουσιάνος εμφανίζεται, αυτό όμως είναι το πεδίο το πιο αποφασιστικό.

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ενδιαφέρον φαινόμενο. Επιστημονικά όλο το δίκιο είναι με το μέρος όσων υπερασπίζονται τη γλωσσική μεταρρύθμιση, όσων συνεχίζουν τις μάχες του δημοτικισμού. Δεν υπάρχει καμία επιστημονική θεωρία που να υποστηρίζει ότι η γλώσσα δεν πρέπει να αλλάζει, ότι δεν πρέπει να δανείζεται, ότι μπορούν οι φυσικοί ομιλητές να μη γνωρίζουν τη γραμματική και το συντακτικό μιας γλώσσας, ότι η γλώσσα των νέων είναι πρόβλημα, ότι τα ελληνικά μπορούν να είναι καλύτερη γλώσσα από τις άλλες. Ούτε μία! Και όμως ό,τι επιστημονικά είναι βέβαιο και χωρίς αμφισβήτηση, στο επίπεδο της κοινής γνώμης θεωρείται αλλόκοτο και ύποπτο.

Η γλώσσα είναι πολιτικό ζήτημα. Όπως ο γλωσσικός γύψος της καθαρεύουσας έσπασε και καθιερώθηκε η δημοτική όταν τελείωσε και το κράτος των εθνικοφρόνων, έτσι και η εξάντληση της μεταπολιτευτικής δυναμικής και η συντηρητική στροφή της ελληνικής κοινωνίας επέτρεψαν την εμφάνιση των νεοκαθαρεουσιάνων.

Η ηγεμονία του γλωσσαμυντορικού, εθνικά σκεπτόμενου χώρου εκδηλώνεται με μια σειρά από δημόσια, πολιτικά επεισόδια που καταφέρνει να προκαλεί, όπως παλιότερα η "αρωγή και η ευδοκίμηση", αλλά και πιο πρόσφατα με την υπόθεση του λεξικού Μπαμπινιώτη και την υστερική αντίδραση στην πρόταση Διαμαντοπούλου. Όμως τα επεισόδια αυτά είναι απλώς η πολιτική προπαρασκευή για αλλαγές στην ίδια την κρατική πολιτική για τη γλώσσα.

Η εισαγωγή των αρχαίων ελληνικών από το πρωτότυπο στο γυμνάσιο το 1992 και η πρόσφατη αύξηση των ωρών διδασκαλίας τους στο γυμνάσιο και το λύκειο αποδεικνύει ότι οι γλωσσαμυντορικές απόψεις δεν είναι μόνο ένα ζήτημα προσωπικής στάσης του καθένα ή κάποιων μεμονωμένων επεισοδίων, δεν είναι απλώς ένα υπόλειμμα του γλωσσικού ζητήματος που με τον καιρό θα χαθεί και αυτό, αλλά μπορούν και αλλάζουν την ασκούμενη εκπαιδευτική πολιτική, μπορούν και ανατρέπουν κομμάτια της γλωσσικής μεταρρύθμισης του 1976 (καθιέρωση της δημοτικής) και του 1982 (καθιέρωση του μονοτονικού). Καταφέρνουν να παραγκωνίζονται τα πραγματικά ζητήματα που αφορούν τη γλωσσική εκπαίδευση και πλήττουν ιδιαίτερα τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, όπως ο αναλφαβητισμός, η πρόωρη εγκατάλειψη του σχολείου, η αποτελεσματικότερη διδασκαλία του γραπτού λόγου ή η επαφή με τα διάφορα κειμενικά είδη. Η έλλειψη αξιόμαχης αντίδρασης το 1992 επέτρεψε τη σημερινή περαιτέρω αύξηση των ωρών διδασκαλίας και την εισαγωγή των αρχαίων και στην Γ' Λυκείου. Η αλλαγή φανερώνει ότι σήμερα οι γλωσσαμύντορες δεν έχουν πραγματικό αντίπαλο. Το γλωσσαμυντορικό μπλοκ είναι παρόν και δραστήριο, προωθεί τη δική του ατζέντα γλωσσικής πολιτικής και έχει να επιδείξει συγκεκριμένες νίκες. Το φιτίλι του καίει.

Αυτές οι νίκες των νεοκαθαρευουσιάνων μάς δείχνουν ότι, αν και η αμφισβήτηση της ίδιας της δημοτικής θα ήταν κάτι πολύ δύσκολο, τουλάχιστον χωρίς μια γενικότερη ανατροπή των μεταπολιτευτικών συσχετισμών, οι επιμέρους ανατροπές της γλωσσικής μεταρρύθμισης είναι στην ημερήσια διάταξη. Αυτές οι νίκες καλούν σε αναθεώρηση της τακτικής όσων υπερασπίζονται τη γλωσσική μεταρρύθμιση, δείχνουν την ανάγκη για εμπόλεμους διανοούμενους που να απαντούν ανοιχτά, δημόσια, συλλογικά και εφ’ όλης της ύλης στους νεοκαθαρευουσιάνους.

ΙΙ.
Πέρα από τη διαμάχη αυτή που είναι συνέχεια του γλωσσικού ζητήματος, η ελληνική εθνική μυθολογία για τη γλώσσα και η κρατική γλωσσική πολιτική βασίζονται στην παραδοχή ότι όλοι όσοι σήμερα είναι πολίτες της Ελλάδας είναι ελληνόφωνοι και όσοι σήμερα είναι ελληνόφωνοι πάντοτε μίλαγαν αυτή τη γλώσσα και μόνον αυτή.

Ακόμα και η απλή αναφορά στο ότι μιλιούνται και άλλες γλώσσες στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως εθνικά ύποπτη. Ούτε η περιορισμένη σε σχέση με άλλες χώρες διάδοση των άλλων γλωσσών δεν έχει βοηθήσει να σπάσει η σιωπή. Η τελευταία απογραφή του ελληνικού κράτους που καταγράφει τι γλώσσα μιλάει ο απογραφόμενος είναι του 1951. Η διατύπωση του απλού γεγονότος ότι στην Ελλάδα μιλιούνται βλάχικα ή η χρήση της σλαβομακεδόνικης από τους ομιλητές της έχει προκαλέσει διώξεις.

Οι μετανάστες στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχουν τρόπο να μάθουν τα ελληνικά μέσω κάποιου εκπαιδευτικού προγράμματος, κάτι που δεν εμποδίζει όμως το ελληνικό κράτος να θέτει ως προυπόθεση για τη χορήγηση άδειας παραμονής τη γνώση της ελληνικής γλώσσας Τα παιδιά των μεταναστών και οι μειονοτικοί μαθητές αντιμετωπίζονται στο σχολείο σαν τα ελληνικά να είναι η μητρική τους γλώσσα. Για τη διδασκαλία και της δικής τους μητρικής γλώσσας ούτε λόγος.

Ο μύθος της μονογλωσσίας και της ελληνοφωνίας έχει ισχυρά ερείσματα, ακόμα και μέσα στον προοδευτικό κατά τα άλλα ιστορικό δημοτικισμό, και αποτελεί συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας του ελληνικού κράτους και της ελληνικής εθνικής μυθολογίας.

ΙΙΙ.
Η καταστροφολογία για την ελληνική γλώσσα και η εξιδανίκευση του γλωσσικού παρελθόντος από την μια με την αποσιώπηση των άλλων γλωσσών στην Ελλάδα και κυρίως των γλωσσικών δικαιωμάτων των ομιλητών τους από την άλλη έχουν ένα κοινό ιδεολογικό πυρήνα: την εθνικιστική αντιμετώπιση της ελληνικής γλώσσας και των άλλων γλωσσών. Πάνω σε αυτόν τον ιδεολογικό καμβά οικοδομείται και η υποτίμηση όσων δε φαίνονται ιδιαίτερα μορφωμένοι και των νεολαίων αλλά και όλη η τυπολατρική, φορμαλιστική στάση απέναντι στη γλώσσα. Λόγω του κεντρικού ρόλου που έπαιξε η γλώσσα στη δημιουργία του ελληνικού έθνους και του ελληνικού κράτους οι γλωσσικές προκαταλήψεις, υπαρκτές και σε άλλες χώρες, στην Ελλάδα έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα και ιδιαίτερη δραματικότητα. Ο εθνικισμός αυτός, και στα ζητήματα της γλώσσας, βρίσκει σήμερα νέο έδαφος εμαφανιζόμενος σαν απάντηση στην παγκοσμιοποίηση και την κοινωνική κρίση που αυτή προκαλεί.

"Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική, μόνη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου". Αυτό αναγράφεται με χρυσά γράμματα στο λάβαρο νεοκαθαρευσουσιάνων και "εθνικά ανησυχούντων". Η ελληνική γλώσσα είναι το φυλαχτό της οικογένειας που γενιά τη γενιά, ίσως με υγρά μάτια, ίσως με ένα δάκρυ να τρέχει στο μάγουλο, η μάνα το βάζει σφιχτά στη χούφτα του παιδιού της. Το φυλαχτό που αναλλοίωτο μες τους αιώνες είναι στη διάθεσή μας μόνο για να κληρονομηθεί.

Πόσων όμως από μας οι γιαγιάδες και οι παππούδες δεν ξέραν καν ελληνικά; Πόσων δεν ήξέραν μιαν άλλη γλώσσα; Πόσων δεν ήξεραν μια άλλη διάλεκτο; Πόσων από μας οι πρόγονοι δεν ήταν πολύγλωσσοι χωρίς να ταυτίζονται περισσότερο με κάποια από τις γλώσσες που μιλούσαν; Πόσο όμως και η ίδια η ελληνική έχει αλλάξει μέσα στο χρόνο;

Γιατί τα τελευταία 4000 χρόνια πέρα από τον Όμηρο και τα έπη του, πολλά έγιναν, πολλοί πέρασαν και πολλοί έμειναν στις αμμουδιές και τα βοτσαλάκια του Ομήρου.

ΙV.
Όλα αυτά αναδεικνύουν ένα πράγμα, την ανάγκη για δημόσια, πολιτική παρέμβαση στα ζητήματα της γλώσσας και της γλωσσικής πολιτικής.

Στις "Ανορθογραφίες" επιδιώκουμε να συγκεντρώσουμε πληροφορίες και κείμενα ανταγωνιστικά με τις νεοκαθαρευουσιάνικες και γλωσσαμυντορικές και τις ευρύτερα εθνικιστικές απόψεις για τη ελληνική γλώσσα και τις άλλες γλώσσες που μιλιούνται στην Ελλάδα. Σκοπός μας είναι η ενημέρωση και η διατύπωση άποψης για επίκαιρα θέματα γλώσσας και γλωσσικής πολιτικής αλλά και η ανάδειξη θεμάτων εκτός επικαιρότητας.

Θέλουμε να μοιραστούμε υλικό και απόψεις που εμείς συγκεντρώνουμε και οι επισκέπτες της σελίδας να μοιραστούν μαζί μας το δικό τους υλικό και τις απόψεις τους. Μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα το σάιτ αυτό να γίνει τόπος συνάντησης, επικοινωνίας και δικτύωσης όσων ασφυκτιούν από τον εθνικά ορθό λόγο για τη γλώσσα.

Πιστεύουμε ότι η καταθλιπτική ηγεμονία των νεοκαθαρευουσιάνων και των "εθνικά ανησυχούντων" αντιμετωπίζεται στο βαθμό που όσοι ασχολούνται διδακτικά ή ερευνητικά με τη γλώσσα συνειδητοποιήσουν τη σημασία της δημόσιας, πολιτικής παρέμβασης και όσοι συμμερίζονται μια αντιεθνικιστική τοποθέτηση συνειδητοποιήσουν τη σημασία της γλώσσας για την ελληνική εθνική μυθολογία.

Η μάχη για τη γλώσσα δεν τελείωσε το 1976 ή το 1982. Η μάχη συνεχίζεται αλλά μόνο το ένα στρατόπεδο πολεμάει, το στρατόπεδο των νεοκαθαρευουσιάνων και των "εθνικά ανησυχούντων". Είναι γι' αυτό σήμερα αναγκαίο να διαρραγεί η συναίνεση για τα γλωσσικά ζητήματα, να φανεί ότι δεν υπάρχει μόνο μία άποψη.

Θεωρούμε αυτό το σάιτ ως ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση.

ομάδα "ανορθογραφίες"
Ιούλιος 2005

anorthografies@gmail.com

Την ομάδα "ανορθογραφίες" αποτελούν οι:
Καλαμαράς Μιχάλης, Μαρκόπουλος Θοδωρής και Τόλης Βαγγέλης


Share/Save/Bookmark

29 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Προκαλεί απορία το απύθμενο μίσος των "προοδευτικών" κατά της εθνικής μας κληρονομιάς (κατά ολοκλήρου της εθνικής μας κληρονομιάς, βασικό στοιχείο της οποίας είναι, βεβαίως, η γλώσσα). Αλλά, αυτό που πραγματικά προκαλεί κλαυσίγελω, είναι οι ισχυρισμοί του είδους "η ηγεμονία των νεοκαθαρευουσιάνων είναι καταθλιπτική"! Διότι, εδώ και δεκαετίες εκείνη που κυριαρχεί στο ελλαδικό κατεστημένο -όχι βεβαίως στον Ελληνικό λαό, τον οποίον κανείς δεν ερωτά και δεν υπολογίζει, αλλά στην ξενόδουλη και αφελληνισμένη πολιτική-οικονομική-διανοουμενίστικη ελίτ- είναι η κομπλεξική, "προοδευτική", "ευρωλιγούρικη" κατά Ζουράρη, αφελληνισμένη και "πολυπολιτισμική" αριστερίστικη προπαγάνδα και πολιτική που λυμαίνεται σαν καρκίνωμα την χώρα (και η γραικυλο-αμερικανο-προοδευτικο-μπιγκμπροδερίστικη νιουσπήκ τους). Οι Έλληνες που τιμούν την Ιστορία και την εθνική τους κληρονομιά (η μεγάλη πλειονότης των Ελλήνων πολιτών δηλαδή), αντιθέτως, υβρίζονται και λοιδωρούνται φασιστικότατα από την κομπλεξική, φασιστική, αφελληνισμένη κυριαρχούσα ελίτ ως "εθνικιστές, ρατσιστές, ξενόφοβοι, καθυστερημένοι"! Αλλά κατά τ' άλλα στην Ελλάδα κυριαρχεί η... εθνικιστική πολιτική, λέτε θρασύτατα, και όχι η προδοσία και η υποτέλεια, εδώ και 180 χρόνια. (Πραγματικά, όπως ακριβώς λέγει ο τίτλος του βιβλίου του Κυριάκου Σιμόπουλου: "Ξενοκρατία, μισελληνισμός, υποτέλεια".)

Για το ότι δεν αρκεστήκατε να βάλετε κατά της γλωσσικής μας κληρονομιάς, αλλά, για να υπερθεματίσετε σε ανθελληνισμό, βαλθήκατε, κόντρα σε όλους τους εγκρίτους αρχαιολόγους, επιγραφολόγους, ιστορικούς, να τεθείτε και στο πλευρό των σφετεριστών βουλγαροσκοπιανών, δεν χρειάζεται, βεβαίως, σχόλιο. Εμπρός στον δρόμο που χάραξαν ο Λιθοξόου και ο Νακρατζάς!

(Παρεμπιπτόντως: Και οι Θράκες Ελληνικό φύλο, βεβαίως, ήταν· αποκομένο πολύ νωρίς από τον εθνικό κορμό.)

Αιδώς Αργείοι.

Ανώνυμος είπε...

Και όμως η ηγεμονία των νεοκαθαρευουσιάνων *είναι* καταθλιπτική σε ορισμένα πεδία.
Δες την ισοπέδωση των λεπτών διακρίσεων όχι πια από την (χα!) κομματοπαγή ξύλινη δημοτική, αλλά από τη λαϊφοστυλάτη φετιχιστική νεοκαθαρεύουσα. Οπως το "ως" που έχει πλέον εξοβελίσει το "σαν" από παντού, ή το "θα πεταΧΘούν με τσάρτερ στο Τροντχάιμ" που είδα προχτές. Οι όμορφες διακρίσεις όμορφα καίγονται.

ν.σ.

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι πολύ που βλέπω αυτό το μπλογκ! Είναι αναγκαία η παρουσία και η έκφραση αυτών των απόψεων στο δίκτυο. Μια παρόμοια προσπάθεια κάνουμε κι εμείς-πολύ πιο χαλαρά- εδώ και κάτι μήνες στο periglwssio.blogspot.com. (Το τελευταίο θέμα μου κι εμένα είναι η διδασκαλία των αρχαίων στη Μ.Ε., με όχι πολύ διαφορετική οπτική). Επαναλαμβάνω ότι χαίρομαι πολύ που βλέπω επιτέλους μια απροκατάληπτη προσέγγιση γλωσσικών ζητημάτων με τόσο καλή ανάλυση και τεκμηρίωση. Θα παρατηρήσετε ότι στο "σύμπαν" των ελληνικών μπλογκ, παρά τον γενικότερο προοδευτισμό ή "προοδευτισμό", σε ζητήματα γλώσσας-ιδεολογίας η κινδυνολογία βασιλεύει και συχνά ποτίζει και τα πιο "ανοιχτά" μυαλά.

Ανώνυμος είπε...

@ανώνυμο γλωσσαμύντορα-ελληναρά:
«Εσύ μιλείς διά ελευθερία; Εσύ όπου έχεις αλυσωμένον το νού σου από όσες περισπωμένες εγράφησαν από την έφεύρεσιν της τυπογραφίας έως τώρα, εσύ ομιλείς διά ελευθερία;».
--Διονύσιος Σολωμός, "Διάλογος"
(για τον οποίο έγραψε ο Αλεξανδρος Σούτσος: "Ιδέαι όμως πλούσιαι, πτωχά ενδεδυμέναι/ δεν είναι δι'αιώνιον ζωή προορισμέναι". Άσκηση: ποιός απο τους δυό είναι ο εθνικός μας ποιητής και ποιός η υποσημείωση στην εθνική μας λογοτεχνία;)

@Συντακτική ομάδα: Καλή συνέχεια και συγχαρητήρια.

J95 είπε...

Παρεμπιπτόντως: Και οι Θράκες Ελληνικό φύλο, βεβαίως, ήταν· αποκομένο πολύ νωρίς από τον εθνικό κορμό.

Ήταν δηλαδή κάτι σαν τους χιμπατζήδες. :)

Sraosha είπε...

Παιδιά, συγχαρητήρια.

Συνεχίστε έτσι δυνατά και αντισυνθηματολογικά.

Και πάλι, μπράβο σας.

Ανώνυμος είπε...

Αιδώς Αργείοι.

Ρε μπάς και είσαι ο funel?

Φοινικιστής είπε...

Προς τον ανώνυμο που έγραψε το πρώτο σχόλιο.

Προτιμώ να κάνω κόπι-πέιστ μερικά αποσπάσματα από ανακοινώσεις μιας φίλης μου σε ένα φόρουμ, με τις οποίες υπερασπιζόταν έναν κοινό μας φίλο-μέλος του ίδιου φόρουμ (και τα δύο παιδιά είναι φιλόλογοι).

«Αυτό που με συγχίζει πάνω από απ' όλα, είναι ότι όλοι οι άλλοι παρουσιάζονται ως οι κατεξοχήν Έλληνες και ελληνολάτρες (ελληνολάγνοι θα έλεγα, αλλά κι αυτό ανακριβές) ενώ ο καημένος ο Τ. είναι ο μόνος που και μόνο από το επάγγελμά του και την επιλογή ζωής που έχει κάνει μπορεί να αποδείξει ότι και αγάπησε και μελέτησε την ελληνική γλώσσα, όπως και την ελληνική γραμματεία, όποια κατεύθυνση-ειδίκευση και αν έχει.

Ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα, λέγεται αυτό. Όποιος φωνάζει πιο πολύ κι όποιος παπαγαλίζει ό,τι αρχαιοαρλούμπα του σερβίρουν, αυτός είναι και ο καλύτερος έλληνας! Ε, σώνει πια ρε παιδιά.... Αν σας άρεσε τόσο η ελληνική γλώσσα, θα προσέχατε λίγο και στα φιλολογικά μαθήματα του σχολείου και τα περισσότερα από αυτά που λέει ο Τ. θα τα ξέρατε ήδη, και θα καταλαβαίνατε για ποιο πράγμα μιλάει τόσο καιρό. Τώρα σας έπιασε η αγάπη...

Θα ήθελα πραγματικά να ξέρω τι θα έκανε κάποιος από σας, που έχει σπουδάσει κάτι καλά, αν δεχόταν από ανθρώπους άλλης ειδικότητας τέτοιες ύβρεις όταν απλώς θα υποστήριζε με ντοκουμέντα αυτά που έχει διδαχθεί και ερευνήσει. Αν αρχίζαν όλοι οι άσχετοι να αμφισβητούν έτσι κάθε κλάδο της επιστήμης, θα φτάναμε σε μπάχαλο. Και στο κάτω κάτω, αν κάποιος πραγματικά θέλει να εκφέρει έγκυρες απόψεις γύρω από ένα ειδικό επιστημονικό ζήτημα, τότε θα πρέπει έστω και μόνος να κάνει έναν πραγματικό και ενδελεχή έλεγχο στην σχετική βιβλιογραφία. Αν επιμένει να διαβάζει και τους ερασιτέχνες, ας το κάνει, αλλά ας διαβάσει και τους άλλους! Δεν υπάρχει περίπτωση να αντέξουν στη σύγκριση, ούτως ή άλλως...

Πρέπει να καταλάβετε ότι το να υπερασπίζεται κανείς τις αρχές της επιστήμης του και το να υποστηρίζει αυτούς που την υπερασπίζουν δεν είναι "εβραϊκός δάκτυλος" αλλά ζήτημα αρχής και αξιοπρέπειας. Δεν τα παίρνω από κανέναν εβραίο, όπως και κανένας φιλόλογος από όσους ξέρω. Κάνουμε απλώς τη δουλειά μας ευσυνείδητα, όπως υποθέτω κάνετε και εσείς τη δική σας. Τώρα αν αυτό σας πειράζει στα νεύρα επειδή νομίζετε πως υποσκάπτει κάποια ιδεολογία σας, αυτό είναι λυπηρό όσο και λάθος. Αγαπάμε και υπερασπιζόμαστε την αρχαία και τη νέα γραμματεία, όπως και τη γλώσσα όσο καλύτερα μπορούμε. Γι' αυτό γίναμε και δάσκαλοι και τρέχουμε στα σύνορα, αντί να γίνουμε κάτι άλλο πολύ πιο προσοδοφόρο, πίστεψέ με. Και μπορούσαμε. Φιλόλογος όταν μπήκα εγώ γινόσουν μόνο αν το ήθελες πολύ, και έγραφες άριστα. Δεν γίναμε λοιπόν τυχαία ό,τι γίναμε και δεν τραβάμε τυχαία τώρα όσα τραβάμε».

Ανώνυμος είπε...

άσχετο με όλα τα προηγούμενα, αλλά αναρωτιέμαι αν έχετε υπόψη σύγχρονη βιβλιογραφία σχετική με τη φιλοσοφία της γλώσσας ή κάποια ανάλυση σχετικά με τις αντιλήψεις αρχαίων κλασικών (ειδικά του Αριστοτέλη) στο θέμα της γλώσσας.

Ανώνυμος είπε...

Marjo, για ρίξε μια ματιά στο βιβλίο της Deborah K. W. Modrak, Aristotle's theory of language and meaning, Cambridge University Press 2001. Έχει τύχει καλής βιβλιοκριτικής στην επιθεώρηση Language 79 (2003). Γενικότερα πάντως οτιδήποτε έχει γραφτεί για τον πλατωνικό Κρατύλο θα πρέπει να σε ενδιαφέρει. Από τον εκδοτικό οίκο του Πανεπιστημίου του Cambridge, λόγου χάρη, έχει πρόσφατα κυκλοφορήσει η μονογραφία του David Sedley, Plato's Cratylus (2003). Δες τη παρουσίαση του βιβλίου στο Bryn Mawr Classical Review όπου και περαιτέρω βιβλιογραφία
(http://ccat.sas.upenn.edu/bmcr/2004/2004-10-12.html)

Αλλά και σχολιασμένες εκδόσεις του άλλου πλατωνικού έργου, του Σοφιστο?, πιθανότατα θα σε βοηθήσουν

Ανώνυμος είπε...

Δείγμα γραφής του Χριστίδη, από την σχετική σελίδα:
'... Αν η αντιπαράθεση με την κίβδηλη ομοιογένεια που προωθείται αντιμετωπιστεί μέσα από την παραίτηση από οποιαδήποτε -έστω και ισχνή ακόμη- προσδοκία για μια νέα εξανθρωπιστική καθολικότητα, ο κύκλος της κυριαρχίας δεν πρόκειται να παραβιαστεί. Το κρίσιμο ζήτημα μοιάζει να είναι σήμερα η χάραξη μιας πορείας -για όσους, βεβαίως, συμμερίζονται μια κριτική στάση απέναντι στις νέες συγκυρίες- που θα αποφύγει -και θα αντιμετωπίσει- αφενός τη Σκύλλα ενός ρηχού κοσμοπολιτισμού στην υπηρεσία των πολιτισμικών στρατηγικών της νεοφιλελεύθερης αντίληψης για το κοινωνικό γίγνεσθαι, και αφετέρου τη Χάρυβδη μιας μυθοποιημένης, «φυσικοποιημένης» μερικότητας/ ιδιαιτερότητας. Μια τέτοια κριτική πορεία είναι εξαιρετικά δύσκολη σε μια εποχή ρευστή, χωρίς τα ερείσματα παλαιότερων βεβαιοτήτων και χωρίς -ακόμη- μια διαμορφωμένη συνολική κριτική θεώρηση. Μπορεί κανείς εύκολα -και παρά τις έντιμες προθέσεις του- να διολισθήσει είτε προς τη Σκύλλα είτε προς τη Χάρυβδη της συγκυρίας.


... Η επίγνωση της βαθύτερης ενότητας των γλωσσών -της γείωσής τους στην ενιαία ανθρώπινη νόηση- προφυλάσσει από ανιστόρητες και αντιεπιστημονικές μυθοποιήσεις, που επιδιώκουν να μετατρέψουν αυτή τη βαθύτερη συστατική γλωσσική ισότητα σε ιεραρχίες ανώτερων και κατώτερων γλωσσών και σε συνακόλουθες ιεραρχίες ανώτερων, «περιούσιων», και κατώτερων λαών.'

Σχόλιο: Αν αυτό δεν είναι νεοκαθαρεύουσα και μάλιστα σε κορακίστικη /συντεχνιακή εκδοχή, τότε, μα τη συνακόλουθη μερικότητα του γίγνεσθαι και του ξεγίγνεσθαι, τι είναι;
Νεοκαθαρεύουσα, ευτυχώς περισσότερο κατανοητή, επίσης χρησιμοποιούν οι τρείς 'Ανορθόγραφοι'. Διαφοροποιήσεις σε επίπεδο καταλήξεων & αυξήσεων συνιστούν απλώς κονκάρδες, το κρίσιμο λεξιλόγιο είναι καθαρευουσιάνικο και δύσκολα θα μπορούσε πλέον να είναι κάτι άλλο, για τον εξής απλό λόγο: Η μόνη γλώσσα που πέθανε είναι η δημοτική. Και πέθανε πάνω στο τραπέζι του ακαδημαϊκού λίφτινγκ.

Yours,
Μπούφος

Ανώνυμος είπε...

Αν και λίγο καθυστερημένα,ανωρθώφραφε ευχαριστώ για τη βιβλιογραφία...

Ανώνυμος είπε...

Το εκνευριστικό και με τούς αριστεροφαφλατάδες και με τούς εθνικιστικογραφικούς είναι ότι και οι δύο παριστάνουν τούς σωτήρες. Αντί να καθίσετε να δείτε την πραγματικότητα με ρεαλισμό, αντικειμενικότητα και χωρίς θερμόαιμες αντιδράσεις κάθεστε και ανακυκλώνετε θέματα που έχουν λήξει εδώ και δεκαετίες. "νεοκαθαρευουσιανοι" "ευρωλιγούρηδες" και δε συμμαζεύεται. Αν δεν σάς αρέσει να χρησιμοποιείτε λέξεις ή εκφράσεις που ανάγονται στην καθαρεύουσα, μη το κάνετε. Δημοκρατία έχουμε. Αντί αυτού, προτιμάτε να παγιδεύεστε σε "στρατόπεδα" και να μιλάτε για πάλη και άλλες τέτοιες αηδίες εν έτει 2006. Ο κόσμος προχωρά, εξελίσσεται και τα αριστεροδεξιομπούλουκα ασχολούνται με ζητήματα τής πλάκας. Η γλώσσα δεν είναι πολιτικό ζήτημα κύριε, είναι κοινωνικό. Τη γλώσσα δεν την καθορίζουν μόνο τα εκπαιδευτικά προγράμματα και το κράτος, αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες. Αυτοί άλλωστε δεν τούς ψηφίζουν αυτούς που κυβερνούν? είναι τέτοιο το έλλειμμα δημοκρατικής συνείδησης στην Ελλάδα που ακόμα να το συνειδητοποιήσετε ότι όλοι μας συναποφασίζουμε. Αυτά τα κατάλοιπα τής χούντας που μάς κυνηγάει και δε μάς αφήνει να εκφραστούμε τα διατηρείτε ακόμα μέσα στη σύγχρονη δημοκρατία. Για να μην κουράζω άλλο, χαμηλώστε τούς τόνους, απαλλαγείτε από παρωπίδες και μιλήστε για την ταμπακιέρα. Την βελτίωση τής ελληνικής μητρικής γλώσσας μας.

valentin είπε...

Το ζήτημα δεν το ανοίγουμε εμείς, άλλοι το ανοίγουν. Γιατί άλλοι αυξάνουν τα αρχαία στο Γυμνάσιο και το Λύκειο. Άλλοι είναι υπέρ αυτού του μέτρου, άλλοι είναι κατά. Άρα τα στρατόπεδα υπάρχουν, δεν τα επινοεί κανείς.

Η αντίθεση που δημιουργείς ανάμεσα στο "πολιτικό" και το "κοινωνικό" δε με βρίσκει σύμφωνο. Αν εννοείς ότι η γλώσσα δεν είναι απλώς ένα ζήτημα πολιτικής (με την έννοια κρατικής/κυβερνητικής) απόφασης, συμφωνούμε. Γιατί κατά τα λοιπά τα κοινωνικά ζητήματα είναι πολιτικά.

Τώρα για τη "βελτίωση της ελληνικής μητρικής μας γλώσσας" δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει βελτίωση. Βελτίωση πάντως στη στάση μας απέναντι στην "ελληνική μητρική μας γλώσσα" σαφώς και μπορεί να υπάρξει: ξεκόβοντας με την αναζήτηση εθνικής υπερηφάνειας με τη νεκρανάσταση κάθε είδους αρχαϊσμού και ξεκόβοντας με την προσπάθεια υποτίμησης της γλώσσας των νεών, ξεκόβοντας δηλαδή με τις απόπειρες φρονηματισμού τους.

Ανώνυμος είπε...

Όλα αυτά τα ζητήματα λύνονται με διάλογο και επιχειρήματα και όχι με υψηλούς τόνους και χαρακτηρισμούς τύπου "νεοκαθαραρευουσιάνοι ή "ξενόδουλοι". Κι ούτε νομίζω ότι η Γιαννάκου αποπειράται να φρονηματίσει τούς νέους. Στα τυφλά βαδίζουν με κινήσεις τής πλάκας. Οι άνθρωποι δεν είναι δόλιοι που κινούνται με σχέδιο, είναι απλώς ατσούμπαλοι, παρτάκηδες και ανίδεοι. Κι από τη στιγμή που πάνε και τούς ψηφίζουν, δεν μού φταίνε και πολύ οι ίδιοι για την ανικανότητά τους, όσο οι άλλοι που δεν έχουν πολιτικό ή κοινωνικό κριτήριο.

valentin είπε...

Εντάξει, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Ανώνυμος είπε...

Ποιό,λοιπόν,είναι το πρόβλημα των "προοδευτικών";

Αν δεν θέλουν να μελετήσουν την αρχαία ελληνική γλώσσα, ας μην το κάνουν. Ο ισχυρισμός όμως, πως τάχα δεν έχει αξία για τον απλό ομιλητή της ελληνικής γλώσσας, η μελέτη των αρχαίων, είναι τουλάχιστον επιπόλαιος αν όχι ύποπτος. Αν πάλι δεν υπάρχει τέτοιος ισχυρισμός, τότε δεν βλέπω τον λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκε η ιστοσελίδα.

valentin είπε...

Θα σας μαλώσω. Το σχόλιό σας δεν είναι ολοκληρωμένο. Εκεί που λέτε "επιπόλαιος αν όχι ύποπτος" έπρεπε να πείτε και ποιος μας πληρώνει για να τα λέμε αυτά, για να μας ξεσκεπάσετε και να μην παρασύρεται ο κοσμάκης που δεν καταλαβαίνει. Αχ, κάνετε μισές δουλειές...

Ανώνυμος είπε...

συγνωμη
Απευθυνομαι στον αρχικο συγγραφεα.
Υπαρχει καποια αποδειξη οτι υπηρχε καποια οποιαδηποτε Μακεδονικη γλωσσα?
Γιατι ολη η επιχειρηματολογια γινεται για το αν η Μακεδονικη γλωσσα ηταν ελληνικη ή όχι.
Μηπως δεν υπηρχε καν μακεδονικη γλώσσα?
Δεν εχει βρεθει αλλωστε κανενα στοιχειο που να προδιδει υπαρξη μιας τετοιας γλωσσας.
Ευχαριστω

stchron είπε...

Μόλις ανακάλυψα το εξαιρετικό μπλογκ σας. Πολύ σπουδαίο. Απο εδώ και μπρος αναγνώστης φανατικός.

Ανώνυμος είπε...

Συγχάρητήρια! Μόλις ανακάλυψα το μπλογκ σας. Πολύ σπουδαίο. Αναγνώστης φανατικός από εδώ και μπρος.

Ανώνυμος είπε...

ανορθόγραφε να σου το πω λακωνικά:
ΛΕΣ ΒΛΑΚΕΙΕΣ.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ είπε...

Η αρχαιολαγνία πλήττει την ελληνική κοινωνία. Ίσως οφείλεται σε συμπλέγματα ψυχολογικής υπεραναπλήρωσης. Η παροντική αδυναμία καταξίωσης (έστω ως αίσθηση) οδηγεί στην παρελθοντική αγκίστρωση. Γιατί άραγε υπερτονίζονται σποραδικές επιτυχίες (ευρωμπάσκετ, παπαρίδου κ.α.); Μήπως η αίσθηση ελλειμματικής παρουσίας στο παρόν γιατρεύεται είτε με υπερτονισμό σποραδικών επιτυχιών ή με συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν;
Άλλωστε, και το μάθημα της σχολικής ιστορίας είναι βαθύτατα εθνοκεντρικό. Σε καμία βέβαια περίπτωση δεν μπορούμε να λησμονούμε το παρελθόν, αλλά η έννοια τη αδιάσπαστης εθνικής συνέχειας και της καθαρότητας του έθνους είναι προβληματικές.
Καταλήγω ακολούθως: o κόσμος είναι αυτός που είναι επειδή εμείς είμαστε αυτοί που είμαστε.

Ανώνυμος είπε...

Όποιος μάθει στους έλληνες ότι δε λέμε δε-π-τερόλεπτα αλά δε-υ-τερόλεπτα και ότι η προστακτική δεν παίρνει αύξηση,θα έχει προσφέρει στην Ελλάδα περισσότερα από ό,τι ο Βενιζέλος που επί των ημερών της πρωθυπουργίας του διπλασιάστηκε η Ελλάδα.
Η μεγαλωσύνη στα έθνη δε μετριέται με της καρδιάς το πύρωμα και με αίμα,αλλά με τη γνώση της γλώσσας τους από τους ανθρώπους που τα αποτελούν.
Γιώργης Χολιαστός

nameless1-2 είπε...

Αχχ, είπα να κάνω διάλειμμα από τη Γλωσσολογία που γράφω αύριο και έπεσα σε σχετικά κείμενα....
(δεν έχω κανένα σκοπό να φανώ εριστική και δηλώνω εκ των προτέρων πως δεν πρόλαβα να διαβάσω όλα τα σχόλια)

(από την κυρίως ανάρτηση:)
"Όλα αυτά αναδεικνύουν ένα πράγμα, την ανάγκη για δημόσια, πολιτική παρέμβαση στα ζητήματα της γλώσσας και της γλωσσικής πολιτικής."
Νομίζω ότι οι κάθε είδους "εξω-γλωσσικές" κι εσκεμμένες παρεμβάσεις για την τύχη οποιουδήποτε γλωσσικού συστήματος, μόνο προβλημα προκαλεί.. Το μόνο που θα μπορούσε να γίνει είναι να αλλάξει η σκοποθετική ολόκληρου του εκπαιδευτικού θεσμού, να τροποποιηθεί ώστε να δίνει περισσότερα ερεθίσματα στους μαθητές να γνωρίσουν τη γλώσσα τους, όχι την αρχαία μόνο, αλλά και τη νέα (γιατί στο κάτω κάτω αυτή μιλάμε). Η ίδια η γλώσσα αναπτύσσει μόνη της δικούς της μηχανισμούς αλλαγής και προσαρμογής στις νέες ανάγκες, γι' αυτό και πιστεύω ότι μια διαφορετική παρέμβαση είναι άχρηστη.

(για τα σχόλια:)
ήδη αρχαία κείμενα (π.Χ.) γινόταν νύξη για τη φθορά της γλώσσας. Ωστόσο εξακολουθούμε να τη χρησιμοποιούμε ακόμη εδώ και τόσους αιώνες.

(για το:)
"Όποιος μάθει στους έλληνες ότι δε λέμε δε-π-τερόλεπτα αλλά δε-υ-τερόλεπτα και ότι η προστακτική δεν παίρνει αύξηση,θα έχει προσφέρει στην Ελλάδα περισσότερα από ό,τι ο Βενιζέλος που επί των ημερών της πρωθυπουργίας του διπλασιάστηκε η Ελλάδα.
Η μεγαλωσύνη στα έθνη δε μετριέται με της καρδιάς το πύρωμα και με αίμα,αλλά με τη γνώση της γλώσσας τους από τους ανθρώπους που τα αποτελούν."
Υπερβολές νομίζω... Σχετικά με την "άυξηση" στην προστακτική, στην πραγματικότητα είναι φορέας τόνου, που τυχαίνει να συμπίπτει ως προς τη μορφή του με την πάλαι ποτέ χρονική αύξηση.
Η μεγαλοσύνη στα έθνη μετριέται με άλλα μεγέθη....

Ενδιαφέρον blog

cerca trova είπε...

Με αφορμή το σχόλιο του ανώνυμου (προκαλεί απορία...κλπ κλπ)στο σύνολό του, έχω να προσθέσω ότι αυτές οι μεγαλοστομίες ειναι που προκαλούν κλαυσίγελω,ή αλλιώς,με τα φτωχά μου,αφελληνισμένα ελληνικά μου, είναι για γέλια και για κλάματα.
Για γέλια, γιατί μου έρχονται στο νου αναψοκοκκινισμένες φάτσες τύπου Αδωνη να διαλαλούν την ελληνική τους ταυτότητα και ψευδοπερηφάνεια τους σαν να ήταν εμποροι στη λαική: "Εμπρος, κόσμε, παρε!Εδώ η καλή ντοματα/Ελλάδα!"
Για κλάματα, γιατί αυτές οι αντιλήψεις είναι ευρέως δαδεδομένες,μαγειρεμένες με μπόλικη ξενοφοβία,πολυτονικές γιρλάντες,κατστροφολογία και ελλωχιμ να ίπτανται between the lines.
Άποψή μου είναι ότι ένα σύνολο επιστημών όπως η γλωσσολογία,η κοινωνιολογία,η βιολογία κλπ κλπ
προσφέρουν ήρεμες, εμπεριστατωμένες και βασισμένες σε δεδομένα απαντήσεις και για αυτό προκαλούν τέτοια υστερία. Έρχονται και ανατρέπουν εκ θεμελίων μυθεύματα καθε είδους και κλονίζουν τα αδύναμα επιχειρήματα των ελλαδο-αναθρεμμένων....και για αυτό αισθάνονται την ανάγκη να φωνάξουν, για να επιβληθούν.
Όχι,όχι ντροπή...μόνο κατανόηση μπορώ να νιώσω...
Αυτά για αρχή,
καλό blogging!

Winston Smith είπε...

Ο ελληνικός λαός απέδειξε καθόλη τη μακραίωνη ιστορία του πως ξέρει πάνω απ' όλα να επιβιώνει.Το ίδιο και η Ελληνική γλώσσα.Όποιος έχει ασχοληθεί στοιχειωδώς με την ελληνική ιστορία καταλαβαίνει πως η συμπεριφορά των Νεοελλήνων δε διαφέρει καθόλου από την αντίστοιχη των Αρχαιοελλήνων.Πιθανώς γενετικά να μην υπάρχει απόλυτη ταυτοποίηση, αλλά σίγουρα είμαστε γνήσια πνευματικά τέκνα των εμπνευστών της Ακρόπολης, του Πυθαγόρειου θεωρήματος και πολλών άλλων.Και η απόδειξη αυτού δεν είναι τα μεγάλα επιτεύγματά μας, αλλά ακριβώς αυτή η ομοιότητα στα λάθη και τα πάθη.Μπορεί στην Ιστορία που διδάσκεται σήμερα να επικεντρωνόμαστε στις ομοιότητες των μαχητών του '40 και του '21 με τους 300 του Λεωνίδα, αλλά οι τρομακτικές ομοιότητες ανευρίσκονται στη μελέτη σημερινών χαρακτήρων που ομοιάζουν σε κουτοπόνηρους τυπάδες της Αρχαιότητας όπως ο Εφιάλτης, ο Αλκιβιάδης και αμέτρητοι άλλοι ( σε αριθμό ίσοι με τους Λεωνίδες και τους Αριστείδες).Ανεξαρτήτως επιρροών και τάσεων στην εκπαίδευση δεν πρέπει να μπούμε στην παγίδα της υποτίμησης του απλού καθημερινού Ελληνικού λαού, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να κρατήσει αυτό που πρέπει.Ο απλός έλληνας, όσο αγράμματος και αν είναι, είναι το πλέον κατάλληλο φίλτρο για το ξεκαθάρισμα του περιττού από το αναγκαίο.Θεωρώ πως οποιαδήποτε αλλαγή συντελείται στην καθομιλουμένη Ελληνική γλώσσα είναι αποτέλεσμα Δαρβίνιας λογικής του Έλληνα, ενώ και η ίδια η Αρχαία Ελληνική που κάποιοι θεοποιούν και άλλοι λοιδορούν, ήταν αποτέλεσμα παρόμοιων διεργασιών και σαν ζων οργανισμός μεταλλάχθηκε και εξελίχθηκε όπως ακριβώς συμβαίνει σημερα με τα ''Νέα Ελληνικά''.Αφήστε τον Έλληνα ήσυχο.Αυτός είναι ο αυστηρότερος κριτής κάθε λέξης και συλλαβής της Ελληνικής γλώσσας και ο μόνος κατάλληλος γι'αυτή τη δουλειά.

Υ.Γ.:Επιτρέψτε μου να σημειώσω πως στην Ελληνική γλώσσα παρατηρείται η πλήρης ταυτοποίηση του σημαίνοντος με το σημανόμενο.Γι'αυτό και είναι η γλώσσα που οι υπολογιστές μπορούν να ''αντιληφθούν'' και όχι απλώς να αναπαράγουν.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ είπε...

ΖΗΣΕ ΤΟ ΜΥΘΟ (ΤΗΣ ΑΔΙΑΣΠΑΣΤΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ)ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΛΛΑΔΑ. ΔΕΝ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.

Ανώνυμος είπε...

["Διότι, εδώ και δεκαετίες εκείνη που κυριαρχεί στο ελλαδικό κατεστημένο -όχι βεβαίως στον Ελληνικό λαό, τον οποίον κανείς δεν ερωτά και δεν υπολογίζει, αλλά στην ξενόδουλη και αφελληνισμένη πολιτική-οικονομική-διανοουμενίστικη ελίτ- είναι η κομπλεξική, "προοδευτική", "ευρωλιγούρικη" κατά Ζουράρη, αφελληνισμένη και "πολυπολιτισμική" αριστερίστικη προπαγάνδα και πολιτική που λυμαίνεται σαν καρκίνωμα την χώρα (και η γραικυλο-αμερικανο-προοδευτικο-μπιγκμπροδερίστικη νιουσπήκ τους)."]

Σ' αυτούς εδώ που αναφέρετε, Ανώνυμε και που πάντα υπήρχαν, σε κάθε ιστορική στιγμή στην Ελλάδα, προσθέστε και τους (ή και τον χαρακτηρισμό) "ενοχικοί διεθνιστές", ή "ενοχικοί αντιεθνικιστές". Είναι εκείνοι οι εξ Αριστεράς ορμώμενοι, ή προελεύσεως, που έχουν το... πολιτικό/κομματικό άγχος μην τους (μας) αποκαλέσουν εθνικιστές και έτσι φθάνουν έως τα έσχατα (ά-φρονες γαρ, χωρίς φρένα δηλαδή) και πέραν αυτών, να στρέφονται κατά του εαυτού τους, που απορρίπτουν, της ελληνικότητάς τους δηλαδή, προκειμένου να τύχουν της επιδοκιμασίας των δυτικών προτύπων τους, εκ των οποίων έλκονται πάντα, ως γραικύλοι - κομπλεξικοί. Είναι οι ίδιοι, είναι κοινοί με εκείνους που μίλησαν περί "συνωστισμού" στη Σμύρνη, οι ίδιοι που διαδήλωναν υπέρ της "Μακεδονίας" στα Προπύλαια, είναι αυτοί που γράφουν σε γκρήκλις, οι ίδιοι που προτείνουν την περιβόητη "απλοποίηση" της Ελληνικής, που ανακηρύσσουν πάντα σε κρεμαστάρια όσα δεν φτάνουν...
Εμείς, δε, οι υπόλοιποι, χωρίς να κάνουμε τίποτε άλλο από το να υπερασπιζόμαστε απλώς - αλλά και χωρίς καταπάτηση του δικαίου - το σπίτι μας, είμαστε εθνικιστές. Και το επόμενο πούστικο αντεπιχείρημα αυτών, πάντα, ποιό είναι; "Ά, το είπε και ο Καρατζαφέρης"! Να, ο φασισμός! Δηλαδή, όταν λέω κάτι και τύχει να το λέει και ο "κακός", έ, τότε αυτό που ισχυρίζομαι είναι κακό... (!).
Έ, αφού η υπεράσπιση του σπιτιού μου, του τόπου μου είναι εθνικισμός, τότε να φύγουμε από 'δώ. Γιατί να κρατάμε την Ελλάδα, είτε ως τόπο, είτε ως πολιτισμό, είτε ως τον άξονα του πολιτισμού, την γλώσσα. Να τα εγκαταλείψουμε όλα αυτά, επειδή κάποιοι τα θέλουν. Ή, έστω, τα θέλουν πιο απλά.

Ένας πρώην Αριστερός... εθνικιστής.